ἐν δὲ σκόλοπας κατέπηξεν

σκόλοψ, οπος, ὁ, jeder zugespitzte Körper; bes. Pfahl, Spitzpfahl, Pallisade, ein Haupttheil der Befestigung bei Städten und sonst haltbaren Orten; schon bei Hom., τείχεα σκολόπεσσιν ἀρηρότα Od. 7, 45, ἐν δὲ σκόλοπας κατέπηξεν Il. 9, 350, am Graben; διά τε σκόλοπας καὶ τάφρον ἔβησαν, 8, 343. 15, 1; σκόλοπες γὰρ ἐν αὐτῇ (τάφρῳ) όξέες ἑστᾶσιν, 12, 63, vgl. 55; Ἀχαιοὶ τάφρῳ καὶ σκολόπεσσιν ἐνιπλήξαντες, 15, 344; πῶς περάσει σκόλοπας ἐν τροπῇ στρατός; Eur. Rhes. 116; σκόλοπας περὶ τὸ ἕρκος ἔπηξαν, Her. 9, 97; τάφρος ἦν καὶ σκόλοπες ἐπὶ τῆς ἀναβολῆς, Xen. An. 5, 2, 5; φρούρια καὶ σκόλοπες, Strat. 47 (XII, 205); σκόλοπος χαλεποῠ τρηχυτέρη οἶμος, Archimel. 2 (VII, 50); auch ein Pfahl zum Anspießen, κεφαλὴν πῆξαι ἀνὰ σκολόπ εσσι, Il. 18, 177; σκόλοψι πήξωμεν δέμας, Eur. I. T. 1430. – Uebh. Splitter, Dorn, σκόλοπος αὐτῷ καταπαγέντος, S. Emp. pyrrh. 1, 238; Luc. de merc. cond. 3.

κατα-πήγνῡμι (s. πήγνυμι), – 1) fest einstecken, einheften; ἔγχος μὲν κατέπηξεν ἐπὶ χϑονί Il. 6, 213, er steckte die Lanze in der Erde fest, vgl. 7, 441. 9, 350; ἰὸς ἐν γαίῃ κατέπηκτο 11, 378, er blieb in der Erde stecken; τὸν ὀβελίσκον κατάπηξον πρὸ σαυτοῦ Ar. Av. 360; ἐν δὲ σκόλοπας κατέπηξαν Her. 9, 97; στήλη καταπεπηγυῖα, feststehende Säule, 7, 30; καταπαγεὶς σκόλοψ S. Emp. pyrrh. 1, 238. – 2) gerinnen, gefrieren lassen, u. im pass. wie im perf. II. act. gefrieren, gerinnen, Arist. H. A. 8, 19 Pol. 3, 55, 5.